znajdowało się wielkie, otoczone potężnymi murami miasto Rosenau. Nikt nie wiedział jak powstało. Jedno z pradawnych podań głosiło, że pewnego dnia przybyło tam germańskie plemię uciekające przed rozwijającym się na południu chrześcijaństwem…

Mieszkańcy Rosenau żyli z handlu, tędy bowiem przebiegała jedna z dróg łączących północne państwa skandynawskie z krajami Morza Śródziemnego. Handel przynosił im wielkie korzyści, miasto stawało się coraz większe i bogatsze. Jednak mieszkańcy Rosenau pomimo tego, że nie byli wojowniczym ludem, budzili strach i zgrozę wśród przybyszów i ludów zamieszkujących okoliczne tereny. Niemal każdej nocy, gdy okoliczne lasy i pola oświetlał jedynie mglisty blask księżyca, bramy Rosenau otwierały się. W świetle pochodni z miasta wychodzili jego mieszkańcy kierując się na pobliskie wzgórza by kolejny raz oddać pokłon nieznanym siłom. Ciszę nocy zakłócał trzask płomieni i obiegające okolicę modły, które mieszkańcy Rosenau kierowali do swego boga. Rytuał ów kończył się o świcie, kiedy pierwsze promienie słońca rozjaśniały niebo…

mieszkańcy okolicznych grodów opuszczali swe domostwa. Wówczas to, oczy ich odkrywały tajemnicę Rosenau. Wzgórza porastały pale, na których umierali w cierpieniu chrześcijańscy pielgrzymi przybyli z Bizancjum, czy też z Rzymu…

Czas biegł dalej. Handel w Rosenau kwitł, jego mieszkańcy korzystali z życia, oddając się za dnia jego uciechom, a pod osłoną nocy czcząc demoniczne siły. Jednak pewnego letniego poranka, nadszedł czas apokalipsy dla pogrążonego we śnie miasta. Zagrzmiały niebiosa skryte pod powłoką czarnych chmur, zerwał się potężny wiatr, zatrzęsła się ziemia. Wyniosłe wieże i mury miasta zaczęły pękać, unicestwiając grzeszny lud. Błyskawice co chwilę przeszywały szare niebo. Pod miastem rozstąpiła się ziemia, grzebiąc w sobie nieprawe miasto i jego mieszkańców.

Nikt nie przeżył…

Wreszcie Gołęszyce lub też Lupiglaa (nie ma pewności, które z tych słowiańskich plemion zamieszkiwało teren Prudnika) – mogli opuścić okoliczne gródki obronne w pobliżu Okopowej, wiedząc, że ze strony Rosenau nic im już nie grozi.

Póki pamięć o Rosenau była żywa, starano się jak najszybciej zniszczyć ostatnie fragmenty ruin miasta. Nikt nie odważył na jego odbudowę…
Z ziemi często wyorywano ociosane kamienie i zardzewiałe przedmioty. Ponoć pastuszek znalazł w zagłębieniu ziemi, na której niegdyś stało miasto, znaczną ilość złota. Dlatego miejsce to nazwano Złotą Jamą. Legenda mówi, że w pogodny wielkanocny poranek można usłyszeć dźwięki dochodzące z miejsca, gdzie niegdyś stało Rosenau. Niektórym udaje się podobno zobaczyć wieże upadłego miasta…