„Kiedy mieszkańcy miasta Rosenau wiedzieli już, że na pewno zginą a ich gród przestanie istnieć, postanowili ostatni raz użyć swojej nadprzyrodzonej siły. Zbili się w ciasny krąg, chwycili za ręce i zawołali głosem tak przenikliwym i doniosłym, że zamilkły ptaki a wiatr zamarł nieruchomo ponad szczytami Gór Opawskich.

Wtedy z czterech stron świata, zbiegły się dzikie zwierzęta. Stanęły dookoła murów miasta, przywołane mocą silniejszą niż dziki instynkt natury. Wtedy najgroźniejszy z wojowników przemówił: „Dzikie zwierzęta opawskich lasów rozkazuję wam abyście kłami i pazurami, wiernie strzegły złota plemienia Rosenau. Czyńcie to do końca świata, w dzień i w nocy, w deszcz, śnieg i słońce, nawet wtedy gdy góry staną się dolinami, jeziora wyschną a rzeki odwrócą swój bieg. W przeciwnym razie wasze samice stracą pokarm, nie będą miały czym wykarmić waszych młodych i zginiecie tak jak miasto Rosenau”

Gdy skończył mówić, rozległ się głuchy łomot i gród Rosenau runął pod ziemię. Zwierzęta długo jeszcze stały wpatrzone w dal jak gdyby zahipnotyzowane. Potem zaskomliły cicho, podkuliły ogony i rozbiegły się po górach. Ci, którzy wędrują po Górach Opawskich i widzieli nie jedno w ich lasach, mówią, że dzikie zwierzęta wciąż warują, w jaskiniach i górskich szczelinach, pod wodą i nad ziemią, wszędzie tam, gdzie mieszkańcy zaginionego miasta ukryli swoje skarby.”